Een leuke week achter de rug ...

Deze week heb ik voor het eerst met de kindjes van de derde kleuterklas schrijfdans gedaan. Hierbij leren de kleuters aanvankelijk het schrijven door middel van muziek en dans. Voor de leerlingen en de juf was het de eerste keer dat ze met deze methode in aanraking kwamen. Leuk was dat er na de les al enkele kindjes naar me toekwamen om te vragen wanneer de volgende les schrijfdans zou plaatsvinden.

Naast schrijfdans kreeg "el primero año" deze week ook een nieuw hoekenwerk aangeboden. Vooral bij de blokkenhoek wisten enkele kleuters me enorm te verbazen. Aanvankelijk dacht ik dat deze hoek best wat moeilijkheden met zich kon meebrengen, maar niets bleek minder waar. De kleuters kwamen zo creatief uit de hoek! Hieronder zie je een foto van Maité die haar eigen verrekijker gemaakt had en van Shirley met haar giraf.

Na een vermoeiende schoolweek had ik wel een leuk weekendje verdiend. En dit kreeg ik ook! Zaterdagavond hadden Ecuadoraanse vrienden ons uitgenodigd om uit te gaan naar een discotheek zo'n twintig minuutjes van bij ons. Omdat de meiden en ik het niet zagen zitten in het midden van de nacht te splitsen, kropen we maar met acht de taxi in. Lekker krapjes, maar om het op zijn Hollands te zeggen: "Wat gezellig! Echt vet man!" Ik denk dat de chauffeur best wel genoot van al dat vrouwelijk gezelschap! Aan de discotheek aangekomen, stond er een hele rij aan te schuiven. Omdat onze vriend de juiste mensen kent, mochten we onmiddellijk vooraan gaan staan en werden we als VIP's de tent binnengelaten. Enkele dansuurtjes later was het alweer tijd om af te zakken naar het studentenhuis.

Zondagochtend tranformeerde ik mezelf in een voetbalvrouw en vertrok ik samen met drie andere meiden van het studentenhuis naar het Olympisch stadion van Quito. Aanschuivend in de rij voor het kopen van het ticketje, kozen we ervoor om op de tribuna te gaan zitten voor 12 dollar. Best wel veel voor een partijtje voetbal in een ontwikkelingsland.



Dit wil wel zeggen dat de mensen hier enkele dagen moeten werken om eens naar het voetbal te kunnen. Toch schrok ik er best van dat enkele mannen stonden te bedelen voor geld zodat ze een ticketje konden kopen. Is het dat wel waard?!?

Bij het binnengaan van het stadion kreeg ik een heel speciaal gevoel, zo'n beetje het 'Team Spirit' gevoel. Duizende mensen en in het midden 23 Ecuadoraantjes en een bal. Bij aanvang van de match beslisten we nog snel voor wie we zouden supporteren : Nacional of Independiente. Nacional dan maar ... Hoewel de ervaring echt wel eens leuk was, vond ik maar weinig actie in het spel. De actie die wel aanwezig was, waren valpartijen en rode kaarten. De mannen van het rode kruis hebben volgens mij meer gelopen dan de voetballers zelf!

Na het voetbal was het tijd voor een drankje in de Coffee Tree met wat live salsamusic....

Ik leer Nederlands ... in Ecuador!

In het studentenhuis ben ik de enige die ons Belgenlandje kan vertegenwoordigen! Nederlanders zijn duidelijk aan de macht. Hoewel ik aanvankelijk dacht Spaans te leren in Ecuador, leer ik een taal waarvan ik dacht dat ik die zelf sprak: het Nederlands. Het is ongelofelijk hoe moeilijk en vermoeiend het is een conversatie te volgen tussen Nederlanders. Soms lijkt het wel Chinees. Ook zij vinden het best grappig mij te horen praten en des te langer ik hier verblijf, des te meer verschillen ik ontdek tussen onze talen. Ik kan zelfs over een taalbarrière spreken! Er zijn al zovele discussies geweest over wie nu eigenlijk echt AN spreekt: wij de Belgen (Vlamingen), of zij de Nederlanders. Een ding staat vast. Zij vinden onze taal heel schattig!

Enkele leuke verschillen tussen onze twee talen:
parfum -> een luchtje
mutsig -> saai
versieren -> sjansen
valies -> bagage
uitverkoop -> leegverkoop
solden -> uitverkoop
geld afhalen -> pinnen
bankkaart -> pinpas
meutig -> voor huisvrouwen
GSM -> mobieltje
goed werken -> werk ze
lopen -> joggen
stappen/wandelen -> lopen
uitgaan -> stappen
mooie jongen -> een mooiboy
kleedje -> jurk
tafelkleed -> kleedje
...

Door al deze verschillen ontstaan er soms misverstanden:
- Zo stonden we eens op een avond buiten op straat te denken naar welke leuke bar we zouden kunnen gaan. Toen Manouk opeens zei: "Gaan we even lopen?" Ik dacht bij mezelf dat ze gek geworden was. Om 23uur ga je toch niet beginnen lopen in het midden van het uitgaansleven. Achteraf bleek dus dat ze gewoon bedoelde: stappen/wandelen.
- Op een woensdagavond kwam Miranda zich, bij mij op de kamer, opmaken . Toen ik haar vertelde wat voor 'n mooi kleedje ze aanhad, bekeek ze me heel kwaad. Ze beschouwde dit als een belediging en een sarcastische opmerking aangezien een kleedje in Nederland een tafelkleed is.
- ...

Bienvenido mi amor!

Vorige week zondag stond ik vol spanning te wachten op de komst van Esli! Met enige vertraging kon ik hem eindelijk na anderhalve maand eens een dikke knuffel geven. Wat deed dat deugd! De luchthaven uit, gingen we op zoek naar een van de gele taxi's die ons naar mijn studentenhuis zou brengen. Esli viel onmiddellijk van de ene verrassing in de andere. Wat was Quito anders dan dat hij zich had voorgesteld...




In het studentenhuis aangekomen, botsten we meteen in de keuken op een hele boel meiden die bij mij wonen. Esli werd meteen voor de leeuwen gegooid en vele vragen werden op hem afgevuurd. Gelukkig bleek achteraf dat hij geslaagd was voor 'het examen'.

Esli had twee valiezen met zich mee en een kleine trolley. In die hele kleine trolley had hij al zijn kledij gelegd zodat de andere twee koffers gebruikt konden worden voor al mijn schoolspullen. Even alles uitpakken in mijn kamer en hup ... naar het hotel. Deze week zou ik twee 'woonplaatsen' hebben. Enerzijds het hotel om te slapen, te ontbijten en te relaxen aan het zwembad en anderzijds het studentenhuis waar ik al mijn schoolwerk deed. Ik had me voorgenomen om deze week voldoende tijd uit te trekken voor mijn vriend. Hij was er nu eenmaal maar voor zes dagen en dus moet je van elk moment samen profiteren. Zo bedacht ik dus het plan om een halve dag heel hard te werken en de andere helft van de dag puur te genieten. In de zes dagen dat hij bij mij was hebben we het volgende gedaan: Naar het artisanale marktje geweest waar ik heel leuke spulletjes van hem gekregen heb. We zijn naar de oude stad gegaan en ontdekten er de mooiste pleintjes en prachtigste kerkjes.


Bij wat slechter weer zijn we naar het grote shoppingcenter geweest. Bij goed weer gingen we lekker in onze badkledij zonnen aan het zwembad, maar om twaalf uur 's middags aan de evenaar is dit niet echt aan te raden. Ik voel de gevolgen nog steeds ...

Ook 's avonds hadden we steeds wat leuks gepland: een leuke film, een lekker etentje, een swingende salsa-avond (waar twee dagen eerder een vermoeiende les aan vooraf ging), ...

Vrijdag hadden we normaalgezien, voor zijn verjaardag, de Mitad del Mundo (het midden van de wereld, waar de evenaar snijdt) gepland , maar jammer genoeg werden we allebei ziek. Een beetje een domper op de feestvreugde, maar toch hebben we er nog zo'n leuk mogelijke dag van gemaakt. Tegen de avond voelden we ons al een stuk beter en konden we zijn verjaardag afsluiten in stijl met een super deluxe calzone. Esli moest toegeven dat de Ecuadoranen ook weten wat een pizza maken is!

De volgende dag was het al weer tijd om afscheid te nemen van elkaar. Dit viel best zwaar maar over twee maanden sta ik al weer thuis! Toch moet er eerst en vooral goed gewerkt worden!

Morgen begin ik met schrijfdans te geven in de derde kleuterklas. Benieuwd hoe dit zal verlopen, maar ik heb er alle vertrouwen in, met het ritme dat zij hier leven komt het wel goed! Het thema is 'vulkaan'. Terwijl dit in België voor de kinderen een 'ver van hun bed show' is, is dit voor deze kleuters allesbehalve het geval. Quito is namelijk omringd door 14 deels actieve vulkanen!

Dinsdag is het dan weer tijd om een nieuw hoekenwerk op te starten bij mijn kleutertjes. De hoekjes voor de volgende twee weken zijn: blokkenbouwsels, strijkparels, een memoriespel rond hoeveelheid - getal - getalbeeld, meten met niet-conventionele maateenheden en een bingo rond de tegenstellingen. Als alles verloopt zoals vorig hoekenwerk, ben ik best tevreden ...

Woensdag sta ik in het derde leerjaar en is het wiskundetijd! Ik zal gestructureerd de leerlingen leren kennismaken met het toch wat abstractere begrip: 'omtrek'.

Ecuador ... mi casa!

Twee weken van lesgeven zit er op. Ik moet zeggen dat ik het er al best gewoon ben. Alsof het nog nooit anders is geweest! Elke ochtend wanneer ik wakker word, ben ik blij dat ik de taxi kan nemen richting Manuela Cañizares. De ontvangst van de kinderen maakt gewoon mijn dag: lachende gezichtjes, gemeende knuffels en onschuldige vraagjes. De tweede week heb ik ook in het derde leerjaar hoekenwerk ingericht. De kinderen zijn er wild van! Ook meester Gonzalito zag dat het goed was. Op woensdag gaf ik ook mijn eerste wiskundeles aan de leerlingen van het derde. De tafel van 9 stond op het programma en dit ging best heel goed. Toch heb ik het geven van wiskundeles in een andere taal (zeker in het Spaans) onderschat. Ik dacht: "Wiskunde is een universele taal, zo moeilijk kan dat toch niet zijn." Maar er komt heel wat meer bij kijken dan gewoon je getallen uno dos tres kennen. Als leerkracht moet je alles kunnen uitleggen en uitleg vereist nu eenmaal de nodige woordenschat! Maar al bij al verliep het echt goed. Het reuzebingospel dat ik met heel de klas speelde, was echt een schot in de roos. Drie keer hebben we het die dag gespeeld en nog waren ze aan het smeken om meer...

Nu even iets anders. Het leuke aan een buitenlandse stage is dat je mag lesgeven in een hele nieuwe context, met andere materialen en verschillende kinderen, en tegelijk ontdek je ook elke dag nieuwe dingen van een prachtig land (de leuke maar ook minder leuke dingen). Ik som kort even op wat ik deze week allemaal ontdekt heb:

- Ecuador heeft echt de lekkerste fruitsoorten. Deze week ging ik samen met enkele vrienden naar dé markt van Quito. Je vindt er echt alle soorten fruit, groenten en vlees! Maar mijn favo-fruit is toch wel de pitachaja (hopelijk is dit niet al te fout geschreven)! Dit is een soort van op kiwi-gelijkend fruit. Maar dan nog 50 keer lekkerder.

- Je kunt maar best niet alleen over straat lopen in de Mariscal (de uitgaanswijk waar ik verblijf). Ikzelf ben al bijna 3 keer beroofd geweest en haast al mijn housemates maakten net hetzelfde mee.

- Je moet opletten wanneer je een vulkaan naar beneden rijdt met een mountainbike. Want Jeanette, een vriendin van de twins die bij mij in het studentenhuis wonen, kwam lelijk ten val. Gevolg : een hersen- schudding en 3 tanden uit! Gelukkig ben ik niet zo'n mountainbiketype.

- Wanneer je op straat een bende losgeslagen Latino's ziet feesten, stel dan geen vragen maar party gewoon mee. Dit deed ik ook en wat bleek: ik kom op National Geographic!

- Een echte shopaholic moet naar het overdekte artisanaal marktje gaan. Daar vind je echt alle leuke spulletjes voor haast geen geld. Voor 60 dollar ( zo'n 45 euro) had ik: een reuzehangmat voor 2, 2 leuke lamapulletjes, 6 toffe oorringen, een mooie witte muts waar je oren lekker warm mee aanvoelen, twee schattige kinderbroekjes voor mijn metekindje en een klein rugzakje waarmee ons Sammeke lekker kan showen op school.

- Voor de lekkerste broodjes moet je bij 'El Rey' zijn. Achter de deur van een afgebrokkeld huis, enkele rare geurtjes later, vind je de liefste 'mami' die con cariño (met liefde) je broodje voor je klaarmaakt. Ik ben er al vaste klant. Wanneer ze me ziet weet ze al dat de pollo (het Spaanse woord voor kip) in de pan mag.

- Salsa hoort tot het dagelijkse leven van de gemiddelde Ecuadoraan. Maar niemand heeft me gewaarschuwd voor dit virus! Ik kan niet wachten om morgen naar mijn vaste plek te gaan op woensdag: Acichon! The place 2 be als je je eens lekker wilt laten leiden door opzwepende ritmen.

- Hier mogen Belgische zaken een voorbeeld aan nemen: 2, 75 dollar (of zo'n 2 euro) voor een groot bord met rijst, bonen en vlees, vis of kip. Plus dan ook nog eens een lekkere cola (hier wil dit gewoon frisdrank betekenen. Cola kan dus een Coca-Cola zijn of ook een Sprite)

- ...

PS: Zondag is mijn Eslitje aangekomen. Ik ga het hierbij dus laten en lekker genieten van de 6 dagen die we samen hebben.

Levantemos la mano para hablar!

Mijn eerste week als Spaanssprekende juf zit er op! Een droom die in vervulling is gekomen! Toch werd het me vanaf de eerste dag al snel duidelijk dat dit hele avontuur niet zonder slag of stoot zou verlopen. Op papier lijkt het heel aantrekkelijk: lesgeven aan een veertigtal Ecuadoraanse kinderen! Maar waar je dan niet echt bij stilstaat is hoeveel geluid deze kinderen wel kunnen produceren, hoe moeilijk het wel is om les te geven in het Spaans en vooral om kinderen in deze taal op de vingers te tikken, ... Gelukkig heb ik mijn eerste week overleefd en kan ik niet wachten om aan de volgende week te beginnen. De liefde die je namelijk van deze kinderen krijgt, is ongelofelijk! Ik zal kort even toelichten wat ik deze week gedaan heb:

- Maandag ben ik van start gegaan in de derde kleuterklas waar ik samen met Jip kennismaakte met de leerlingen, en aan de hand van een spelletje de klasafspraken aan de kinderen uitlegde. Hoe raar ik de titel ook vond in de krant (mijn interview in "Het Nieuwsblad"), uiteindelijk hadden ze wel gelijk want: "Levantemos la mano para hablar" was inderdaad de eerste 'compromiso' die ik met de leerlingen maakte. Ondanks het feit dat deze eerste dag heel luchtig leek, kon ik er maar niet aan wennen dat de kleuters niet stopten met praten. Dit terwijl ik het wel tien keer vroeg en dat ze akkoord gingen met de klasafspraken. De volgende dagen zou ik dus eens diep nadenken hoe ik dit gedrag zou kunnen bijsturen, want toen ik mijn mentor vertelde dat ik het lawaai te luid vond, reageerde zij alsof dit heel normaal is en onoverkomelijk.

- Dinsdag maakten de leerlingen van de derde kleuterklas voor het eerst kennis met hoekenwerk. Hoewel hoekenwerk normaalgezien heel wat lawaai met zich meebrengt, vond ik dit relatief stil in vergelijking met gisteren. Toch was het duidelijk te merken dat de leerlingen nog niet echt vertrouwd waren met het systeem en probeerden sommigen "ongemerkt" van hoek te veranderen. Bij het uitleggen van de verschillende hoeken aan mijn mentor, was ze heel enthousiast. Vooral het zoeklicht, de domino's en de strijkparels konden haar en de kinderen bekoren. In Ecuador bestaan er geen strijkparels en dus was dit iets heel speciaals voor hun. Juf Margarita riep onmiddellijk enkele leerkrachten bij zich om naar de strijkparels te komen kijken. Ze 'bestelden' onmiddellijk enkele dozen en figuurtjes die mijn vriend vanuit ons Belgenlandje zal meenemen.

- Woensdag was het de eerste maal voor de klas in het derde leerjaar. Via een spelletje (waarbij je moest zoeken van wie het papiertje kwam) leerden we elkaar beter kennen. Toch vond ik het wat jammer dat Gonzalito (de mentor) het onmiddellijk van me overnam toen ik een woordje niet goed kon lezen. Maar hij zal dat ook enkel en alleen maar gedaan hebben om goed te doen zeker?!? Na de eerste kennismaking kwamen de leerlingen aan de hand van een memoriespel de klasafspraken te weten. Wat het gedrag van deze negenjarigen betreft, zij leken toch wat rustiger.

- Donderdag was het voor de tweede maal hoekenwerk bij de kleuters. Ditmaal verliep alles een stuk vlotter dan verwacht. De kleuters waren al wat bekend met het hele concept en dit zorgde voor een rustigere sfeer. De kleuters werkten in vijf verschillende hoeken: de dominohoek, de strijkparelhoek, de winkelhoek, de puzzelhoek en de zoeklichthoek.

- Vrijdag ben ik niet naar school gegaan omdat het feest was van "de Vlag". Deze feestdag is waarschijnlijk een van de belangrijkste van het jaar. Wekenlang op voorhand oefenden kinderen en leerkrachten om deze hele gebeurtenis vlekkeloos te laten verlopen. In Ecuador heeft dit ook wat te maken met prestige. De beste leerlingen mogen vooroplopen en de vlag dragen. Het is een hele eer om dit te mogen doen. Niettegenstaande het volgen van deze ceremonie heel wat blogmateriaal zou opleveren, ben ik principieel niet gegaan. Ik volgde enkele oefenmomenten die vaak wel drie uur duurden. Het 'soldaatje' spelen waarbij je in march moet lopen op de maat, de vlag moet kussen en ervoor knielen, het volkslied luidkeels meezingen met het hand op het hart, ... druisde echt in tegen mijn principes. Vooral de gezichten van de kinderen spraken boekdelen omtrent hun motivatie en betrokkenheid.

Zaterdagochtend werd ik wakker gemaakt door een verontrustend sms'je van mams waarin stond dat Chili te maken had gehad met een grote aardbeving en dat er een Tsunami werd aangekondigd in Ecuador. Ik wist niet waar ik het had, onmiddellijk belde ik haar op voor verdere informatie. Nadien rende ik door het huis om iedereen het nieuws te laten weten. Moet juist lukken dat twee van onze huisgenootjes naar de Galápagos vertrokken die dag. Enkele telefoontjes later kwamen we te weten dat de vliegtuigen wel zouden vliegen maar dat er wel enorme vertragingen zouden zijn. Nu alleen nog het dilemma: Gaan wij of niet! Ze besloten toch om te vertrekken en lieten mij thuis achter met een bang hartje en enkele traantjes. Ik zou niet weten wat ik had gedaan ...