De hel van Ecuador...

De ochtend voor ons vertrek naar de kust, werden mijn moeder en ik gewekt door het luide geschreeuw van een vrouw. Nieuwsgierig als we zijn, openden we onmiddellijk het raam in mijn kamer met zicht op de straat. We zagen dat er twee mannen op de vlucht sloegen. De ene riep de andere om op te splitsen en hop weg waren ze ... met de vrouw haar handtas! Ondanks het enorme geluid dat de vrouw produceerde, reageerde er niemand. Nochtans stonden er twee politieagenten. Maar zij stonden erbij en keken ernaar... Niet te geloven toch! Nog niet helemaal bekomen, kwamen we in een andere nachtmerrie terecht. Voor onze deur gingen 5 mannen van rond de twintig, die duidelijk onder de invloed waren van drugs (wat hier wel vaker voor komt), met elkaar op de vuist. Op een gegeven moment liep de situatie bijna zodanig uit de hand dat een van de mannen een megagrote steen nam (van wel dertig centimeter breed) en er een andere trachtte mee te raken. Gelukkig kwamen ze nadien wat tot bedaren, maar toch ... Terwijl dit alles gebeurde, stonden mama en ik dus door ons raam te kijken en mama trachtte deze vechtpartij ook op tape te nemen. Toch vond ik dit wat té riskant. Voor hetzelfde sloeg hij die steen door het raam recht op ons. Dit was echt het moment dat ik blij was dat mijn studentenhuis zo goed beveiligd is door prikkeldraad en glas over de muren, ultradikke deuren, ... Toch is angst hebben hier wel het slechtste wat je kan overkomen. Proberen te vergeten leek me dus het beste.

's Avonds vertrokken mama en ik richting de vertrekhalte van trans Esmeraldas. Een hele boel Ecuadoranen stonden te wachten (in afwachting op hun bus of hopend om nog een ticket te kunnen bemachtigen zodat ze carnaval samen met hun familie konden vieren) en daar ergens tussenin ... twee blanken. Grote kans dat het Anneleen en Stijn waren. En inderdaad... Bij het instappen op de bus merkte ik wel dat de bussen heel comfortabel waren. Een dutje doen zat er dus misschien wel in! Toch waren we nog lang niet daar. Eerst maakten we enkele tussenstops. In een grote halte gebeurde er iets heel speciaals maar toch ook heel verontrustend. Een man in hip hop-kledij sprong de bus op en liet een van de reizigers liedje een of twee kiezen. Opeens begon de man te rappen naar en over God. Hij 'zegende' zowat onze trip en vroeg aan God dat we veilig zouden aankomen. Slapen leek me dé manier bij uitstek om niet te veel last te hebben van eventuele gevaarlijke situaties. Maar toen er een stomdronken man op de bus een rij voor ons kwam zitten, dacht ik dat er van deze slaap ook niets van in huis zou komen. Toch bleek hij de man te zijn waarvan we het minst last zouden hebben, want nog geen tien minuten later lag hij al te snurken. De koppeltjes daarentegen, die waren goed wakker. Het leek wel een grote kuspartij in die bus (oei, zat ik misschien verkeerd). Valentijn hing duidelijk in de lucht...

Ongeveer zo'n zeven uur later kwamen we aan in een dorpje dat in een van de armste regio's van Ecuador ligt. Ik kreeg ineens een "déjà vue": de Dominicaanse Republiek ... helemaal. Zelfs de mensen hadden iets van Dominicanen weg. Anneleen wist ons te vertellen dat er in Esmeraldas vroeger een slavenboot aan wal is geraakt en dat sindsdien merendeel van de bevolking een donkere huidskleur heeft. Ongelofelijk hoe een diverse bevolking Ecuador heeft... Aangekomen in het dorpje werden we opgewacht door een klein mager mannetje. Hij zou ons met zijn bootje naar het hotel brengen. Het boottripje vond ik heerlijk, aan de mangroven en nadien lekker snel op de woeste zee. Mama vond het iets minder en dit deed ze duidelijk wezen aan ons kapiteintje.

Toch hadden we jammer genoeg het weer niet mee. Regen, regen en nog eens regen! De aankomst in het hotelletje was dan ook minder spectaculair dan verwacht ondanks dat de locatie gewoon zalig was. Even verfrissen in onze cabaña en hop naar het ontbijt. Na zo'n lange trip geraakte er wel een eitje en verse jugo (sap) in. Toch deden we die dag niet veel anders dan lekker eten, rusten in de hangmat en kaartjes schrijven (veertig om precies te zijn - ze zijn onderweg, geen paniek als je er nog geen ontving). Om niet té lui te doen, wilden we ook wat gaan wandelen. Iets verderop lag er een dorpje dat misschien wel leuk was om te zien. Maar doordat het vloed was, was het onmogelijk om er te geraken. We zaten dus eigenlijk vast op een verlaten 'eiland'. Door de kokosnoten had ik wel het 'Expeditie Robinson'- gevoel. Na een lekker avondmaal onmiddellijk onder de wol...

De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door mama met de blijde boodschap dat het zonnetje er was. Ik sprong uit mijn bed en trok onmiddellijk mijn badpak aan. Een stevige duik in de Stille Oceaan zou me deugd doen. Maar vanwaar die oceaan zijn naam heeft gehaald, weet ik niet. Stil was ze allesbehalve... Het drukte me nog maar eens op de feiten dat een mens niets is in vergelijking met de natuur. Botsend tegen de hoge golven in, kwam ik telkens onder water terecht. Uit de verte trachtte mama dit hele avontuur op beeld te krijgen. De rest van de dag hebben we voornamelijk genoten van het prachtig Ecuadoraans zonnetje (wat ook zijn nefaste gevolgen bleek te hebben). Mams en ik waren immens verbrand! Toch vergat ik door de mooie omgeving en het leuke gezelschap de 'pijn' die dit met zich meebracht. Op strand leerde ik ook Cristina kennen. Het dochtertje van de keukenhulp. Twee jaar oud was ze en verslaafd aan poseren voor de foto. Samen bouwden we een zandkasteel (hoop) met twee plastieken bekertjes en speelden we wat in het water. Zalig om zo met een kindje bezig te zijn. Maar dit wekte bij mij ook de nodige heimwee op naar mijn metekindje. Wat had ik graag die dag met haar gedeeld. Dan zou het nog vijftig keer leuker zijn geweest. 's Avonds kropen mama en ik weer vroeg onder de wol. Snel snel het muggennet over ons en hop...

Deze nacht was het wel moeilijk slapen door de hevige onweerders. De palmbomen raasden als gek heen en weer. 's Ochtends bleek het muggennet ook zijn gewenste effect gemist te hebben. Ik zat onder de muggenbeten. Ik raakte de tel kwijt... Maar als ik zeg dat ik enkel en alleen al op mijn linkerbeen 53 muggenbeten had (en jammer genoeg nog steeds heb), dan weten jullie genoeg zeker! Om negen uur 's ochtends moesten we alweer de boot op. Spijtig genoeg was een ontbijtje vooraf niet meer mogelijk en moesten we met grommende lege magen afscheid nemen van Anneleen en Stijn. Deze keer zouden we via kleine riviertjes naar het dorp keren. Onderweg hield ons kapiteintje halt om nog enkele passagiers: 3 mensen, 6 gasflessen en 2 kippen om precies te zijn..., op te pikken. Waarschijnlijk heel grappig om ons daar te zien zitten. Ook de man die met ons vaarde kon maar niet zwijgen. We kwamen echt alles over zijn leven te weten. Ongeveer een half uurtje later arriveerden we doornat in het kleine dorpje. De mannen hielpen ons uit de boot zodat we nog een beetje elegant leken, en we gingen op zoek naar iets om te eten. In een kleine zaak met twee tafeltjes dronken we een theetje en bij de buren haalden we de lekkerste croissantjes. De omgeving waarin deze gemaakt werden, moesten we maar over het hoofd zien. Na het vullen van onze magen gingen we naar het kantoor van de busmaatschappij. Hopend op een kleine verfrissing in een baño (toilet), kwamen we tot de ontdekking dat het slechte weer ervoor gezorgd had dat de bus niet zou kunnen aankomen. De wegen waren onrijdbaar op bepaalde plekken. We moesten een lokale bus nemen om in een andere vertrekhalte te geraken. Doordat lokale bussen nemen niet onze specialiteit is, waren we enorm blij dat Janet, een Ecuadoraanse vrouw, en haar dochtertje ook die kant op moesten. Samen sprongen we de rijdende bus in, op zoek naar een volgend avontuur. Deze keer geen hiphop-man die veiligheid kwam smeken, maar wel enkele reizigers die opstapten en een kruisteken maakten. Ook dit hadden we beter niet gezien. Echt makkelijk zaten we niet op die bus. Toen de wegen zo slecht en smal werden, kwam de schrik echt wel op ons af. Ook de omgeving lag er zo triestig bij. Kindjes die moesten zwemmen om zich te verplaatsen, ongevallen aan de kanten van de straten, ... Veilig aangekomen aan het andere kantoor merkten we onmiddellijk op dat er iets niet pluis was. Honderden mensen zaten te wachten. Bij het vragen wat er gaande was, vertelde men ons dat geen enkele bus zich kon verplaatsen en dat de wegen onderbroken waren. Daar zaten we dan, wachtend op onze bus van 11u30 tussen wenende kindjes, dronken mannen en gefrustreerde oudjes. Bij het vragen naar de stand van zaken kregen we steeds hetzelfde antwoord: nog een half uurtje! Op een gegeven moment dreigde de situatie te escaleren want de mensen werden zo ongeduldig dat ze haast de balie omverduwden en hevig begonnen te roepen. Na enkele vermoeiende uren verscheen om 15u de eerste bus. Gelukkig mochten mams en ik deze bus op. Anderen daarentegen zaten te dringen om de bus op te mogen... maar tevergeefs! Eindelijk, de rit naar huis kon beginnen. We zouden wel wat later aankomen, maar de 'locals' vertelden ons dat we al blij mochten zijn als we überhaupt aankwamen. Ik wist niet wat ik hieronder moest verstaan tot na tien minuten. De rijstijl hier is echt een hel. De machocultuur die in Ecuador duidelijk aanwezig is, kwam ook nu weer boven water. Ze reden elkaar haast van de baan, begonnen voor niets te spookrijden en blokkeerden zo de andere richting, bussen staken elkaar razendsnel voorbij, ze scheldden en riepen, ... Een ware hel en het weer maakte het hier niet beter op. Op een gegeven moment kwam het zelfs zover dat mama me een hand gaf en haar handtas rond haar deed zodat de mensen zouden weten wie ze was (indien ze geïndentificeerd zou moeten worden). Door het weer was er ook een immense file ontstaan van Esmeraldas naar Santo Domingo. Gelukkig waren er de vele kinderen en zelfs volwassenen die voor wat verfrissing zorgden bij het gooien van de vele waterballonnen naar de bus (water en bloem zijn namelijk dé traditie in Ecuador met carnaval). Na heel wat uren op de bus (14u in totaal !) zijn we uiteindelijk aangekomen in Quito om drie uur 's ochtends. Van die calzone kwam er niets meer in huis... Maar het belangrijkste was... we waren 'thuis'.

De volgende ochtend gingen mams en ik voor een laatste keer ontbijten in 'Cofee Tree'. Onze ogen vielen meteen op de kranten van die dag. Op de voorpagina stond dat het weer al meer dan veertig slachtoffers had gemaakt en dat duizenden toeristen (waarmee ze gewoon ook Ecuadoranen bedoelen die naar de kust op vakantie trokken) in de file hebben gestaan. Waaronder wij dus ook! Typisch dat wij dat weer moesten meemaken.

Tegen de middag moesten mama en ik fris op de luchthaven staan om afscheid te nemen. En ik geef eerlijk toe: het went niet! Enkele tranen later zat ik alleen in de taxi op weg naar de vele voorbereidingen die op mij stonden te wachten in het studentenhuis. Mijn grootste werk deze dagen zal toch wel hoekenwerk zijn! Wish me goodluck!

De turbulente reis van Charlotte aux Fraises.

Spijtig genoeg mag je niet helemaal zelf bepalen hoeveel kilo je mee neemt op reis. Met Jip erbij, zat ik al aan mijn limiet en dus moest Charlotte ons nareizen samen met mams. Maar het werd al van bij het begin duidelijk dat dit geen trip zou worden zonder slag of stoot. 's Nachts kreeg ik telefoon van een panikerende mama. De computer bij Iberia lag plat en alles zou manueel moeten gebeuren: geen codes, geen tickets, geen scanningen, enkel pen en papier. Dit zorgde voor heel wat vertraging, wat de volgende vraag bij ons uitlokte: 'Zou ze de overstap in Madrid halen???' Een uurtje later kreeg ik de blije sms waarin stond dat het zou lukken. Een last viel van mijn schouders en ik kon aftellen tot de komst van mams en Charlotte aux fraises.

Vorige zaterdag 18 uur. Ik stond te wachten in de luchthaven op mama en haar twee valiezen vol zalige schoolspullen. Maar na twee uur nog geen spoor van mams, toen wist ik meteen dat er iets niet pluis was. Ik vreesde onmiddellijk het ergste ... Na enkele malen bellen kreeg ik eindelijk respons. Zoals ik gedacht had, één valies is weg... foutsjie! Emoties namen de bovenhand wanneer ik te horen kreeg dat het mijn koffer was met mijn lamineertoestel, mijn snijmachine, mijn knutselgerief, mijn strijkparels, mijn strijkijzer en Charlotte. Voor heel even zag ik al mijn plannen in het water vallen. Niet enkel en alleen figuurlijk, want voor de eerste maal dat ik hier was, regende het pijpenstelen. Ironisch toch! Wachtend met mijn fototoestel in de aanslag was de aankomst van mijn moeder heel wat minder vreugdevol als eerst verwacht. Op weg naar het studentenhuis vertelde mama dat ze vreesde voor het ergste. Ze was ervan overtuigd dat ze de koffer op de band had zien liggen, maar dat deze verdwenen was tegen dat zij hem wou nemen. Op het einde stond er nog een valies eenzaam en alleen zonder baasje, die sprekend op mijn valies leek. Een wissel van bagage bleek dus zeker tot een van de mogelijkheden te behoren. De volgende ochtend vertrok ik samen met mams onmiddellijk richting Quito Airport. Wie weet was de bagage toch gevonden? Maar bij aankomst kwamen we te weten dat er niemand aanwezig was op het kantoor van Iberia en dat we om 11 uur opnieuw zouden moeten proberen. Even terug naar huis en nadien opnieuw vertrokken. Maar zonder veel geluk. Niemand van Iberia zat op kantoor en het telefoonnummer dat ze ons hadden opgegeven werkte niet. Goed, dan maar later voor een derde keer terugkeren. Maar het spreekwoord van derde keer goede keer heeft denk ik in Ecuador geen waarheid, want Iberia had geen flauw idee waar onze valies zou kunnen zijn. De moed zakte in onze schoenen en verslagen keerden we terug naar het studentenhuis; onze eerste slapeloze nacht tegemoet. De volgende dag nog steeds geen nieuws. Wat moet ik nu doen: alles nieuw kopen? Zo kon ik niet beginnen werken! Pffff, wat een weekend.

Maandagnacht 2u Belgische tijd kreeg mijn zus een telefoontje uit Mexico (bij het inchecken had mijn mams nog vlug zus haar telefoonnummer op een label aan koffers gehecht; je wist maar nooit dat de valiezen, gezien het manuele inchecken, in Brussel achterbleven). Uit wat ze ervan kon opmaken uit het Spaans konden er twee dingen gebeurd zijn: of we waren ontvoerd en zus moest losgeld storten op een Mexicaanse bankrekening of onze koffer was in Mexico gestrand. Hopend op het tweede stuurde ze ons deze informatie door via sms en mail. Maar haar nacht was nog niet gedaan, want niet veel later kreeg ze een Engels telefoontje waarin een vrouw haar wist te vertellen dat de koffer vanuit Cancun naar Quito zou verstuurd worden en dat ze dinsdagmiddag plaatselijke tijd zou aankomen. Vol goede moed vertrokken we dinsdagmiddag naar de luchthaven met maar een missie: onze koffer terughebben. Maar ... tevergeefs. Geen valies te bespeuren! Toch konden we de moed niet laten zakken en we keerden dagelijks enkele malen terug naar het vliegveld. En op een gegeven moment ... yes! De koffer lag ongerept op ons te wachten in het kantoor van de verloren bagage. Desondanks de koffer een zware rit achter de rug had, zag hij er nog heel goed uit. De vele papiertjes om het handvat vertelden de halve wereldreis die ons Charlotte gemaakt had. Ze heeft enkele grote steden mogen ontdekken: New York,Cancun, San José, Lima en uiteindelijk Quito. Aan de grens werd ze natuurlijk wel eerst grondig onderzocht dat ze geen Mexicaanse griep in het land zou smokkelen. Maar eens de staatsveiligheid en volksgezondheid gegarandeerd waren, was het tijd voor een reünie tussen Jip en Charlotte. Wat zijn ze blij elkaar te hebben!

Nu alle schoolspullen terecht waren, was het tijd om aan het werk te beginnen: naamkaartjes en klasafspraken, hoekenwerk voorbereiden, strijkparels per kleur sorteren, ... Dagen vlogen voorbij.

Toch vond ik het ook belangrijk om ten gepaste tijden samen met mams eens de stad te verkennen. Soms leek ze wel een peuter op ontdekking in de wereld. Ze viel van de ene verrassing in de andere. Echt zalig om te zien ...











Vandaag is het 13 februari, het begin van Ecuadoraans carnaval. En wat houdt dat in? Water en meelgevechten! Voor ons wordt het een feest op verplaatsing, want vannacht vertrekken we samen met Anneleen en Stijn naar de kust voor een verlengd weekend. Zien dat ik mijn touristillen niet vergeet voor zo'n zevenurige trip!

Welkom België!

Vandaag kreeg ik de kans om samen met een Belgische delegatie uit Gent, Stijn en mijn stagebegeleidster Anneleen enkele schooltjes te bezoeken in en rond Quito. Leergierig als ik ben, greep ik deze kans met beide handen en liet ik niet meer los.

Ontmoetingsplaats: Hotel Quito

Tijdstip: 7 uur 's ochtends

Bestemming: tot nu toe onbekend

Verwachtingen: hoog

Een half uur eerder aangekomen, wacht ik vol spanning af aan de ingang van het beroemde (en beruchte) hotel Quito. Daar kwam de taxi al aan met Stijn en Anneleen. Niet veel later had ik de eer om kennis te maken met de delegatie uit België. Even handen schudden en een korte voorstelling en hup de bus in. Het onderwijsavontuur kon beginnen.

Eerste halte: Escuela República Bolivariana de Venezuela.

Diegene die nu denkt dat ik even het vliegtuig heb genomen tot in Venezuela, heeft het helaas grandioos mis. Dit is een hogeschool die een lerarenopleiding aanbiedt, gelegen in Quito.

Aangekomen in de hogeschool maakten we kennis met de directrice, de stagebegeleider, de evaluatoren, de supervisie, ... Allen verwelkomden ze ons 'con cariño'! Voor mij was het echt wel eens interessant om te horen hoe alles in zijn werk gaat op andere hogescholen! Hoewel er zeker en vast gelijkenissen zijn tussen de lerarenopleiding van KaHo Sint-Lieven en deze van de hogeschool in Quito, waren er ook immense verschillen. Zo bestaat de lerarenopleiding uit 2 jaar en is er een praktisch verlengjaar nadien waarbij de studenten het hele jaar door lesgeven. Van een intensieve stage gesproken! Het is ook zo dat zij pas stage doen in het tweede jaar, terwijl wij wel al in het eerste jaar les mogen geven. Na de meer theoretische uitleg, was het tijd om eens een kijkje te nemen in enkele klassen waar collega's zaten te werken. Ook hier merkte ik meteen heel wat verschillen en gelijkenissen op. Een grote gelijkenis is dat bij hun deze opleiding ook voornamelijk uit vrouwen bestaat! Enkele verschillen die aan het licht kwamen: de klassen zijn kleiner (zo'n 15 studenten per klas), de studenten schrijven hun lesvoorbereidingen nog steeds met de hand uit, van doelen hebben ze blijkbaar nog niet echt gehoord want deze zijn nergens in hun voorbereidingen te vinden, de studenten maken haast alle materialen zelf net als deze poppenkast, ...

Na een eerste indruk konden zowel wij als de studenten enkele vraagjes op elkaar afvuren. Onze vraag was vooral waarom zij zo gemotiveerd waren om leerkracht te worden, en wat bleek, hierop bestaat een universeel antwoord: omdat de liefde, genegenheid en vriendschap van een kind ongelofelijk groot is en omdat wij zowel van hen kunnen leren als zij van ons. Mooi toch om met zo'n gedachte de hogeschool te verlaten.

Volgende halte: de basisschool verbonden aan deze hogeschool (hier komen de studenten lerarenopleiding kijken naar demolessen van de leerkrachten, maar zelf geven ze er geen les)

Aangekomen in de basisschool worden we opgewacht door de directrice samen met het hele lerarenkorps. Even een korte speech en het ontdekken van de school kon beginnen. Bij het buitenkomen was er een eerste verrassing: grote welkomstpanelen met overal uitleg over België, de Belgische vlag, ... Wouuuwww... wat een verwelkoming! Niet veel later bij het binnentreden van een klaslokaal vielen we al weer in een andere verrassing. Ontdek deze hier zelf maar ...

Nog aan het bekomen, kregen we een heel mooie toespraak van een meisje van de klas: de klasverantwoordelijke. Ook enkele leerlingen verkondigden heel fier wat zij wisten van ons Belgenlandje. En ja hoor: frietjes, bier en chocolade, het blijven onze kenmerken. Ook aan de andere kant van de wereld.

Derde stop: basisschooltje in ruraal gebied waar de studenten van de hogeschool stage doen.

Weg van de stad komen we terecht op het platteland: onbewerkte wegen, zwervende honden, met glasscherven beschermde muren, boordevolle wasdraden rondom de kleine onafgewerkte huisjes, ... en daar ergens middenin een schooltje. Op deze hele school: twee leerkrachten en een directeur. De klassen zijn hier graadsklassen, een beetje te vergelijken met sommige scholen bij ons. Langs de ene kant zit bv. het derde en langs de andere kant het vierde. Beide klassen krijgen les van dezelfde leerkracht. Toch is de school aan het proberen om voor elk jaar een leerkracht te voorzien. Er was dan ook sinds gisteren een nieuwe leerkracht. De directeur zelf gaf ook nog eens les. In zijn klas kregen we onmiddellijk overhoring door de leerlingen: "In welk jaar was de Franse revolutie?" Gelukkig heeft meneer Vermeire hier genoeg over gepraat en konden we het juiste antwoord geven. Ook de leerlingen wilden iets bijleren van onze 'moeilijke' taal. De juf in mij nam het voortouw en leerde de leerlingen: Hallo! Even mijn beste bordschrift bovenhalen ... en ... voila! De tijd gaat snel en dus moesten we alweer verder, hop naar een andere school.

Vierde halte: een plattelandsschooltje dat eveneens een stageschool is voor de studenten van de hogeschool.

De vierde school voor vandaag en ook de laatste. Ook hier werkten men met graadsklassen die niet eens zo groot waren. Als je ziet dat de klassen op mijn school gemiddeld veertig leerlingen zijn en ginds twintig, dan valt dit echt wel mee. Toch heeft deze school met andere problemen te kampen zoals armoede en geen of weinig ondersteuning van de ouders. Bij de vraag wie zijn ouders meehielpen bij hun huiswerk, waren de antwoorden schrijnend... Echt jammer, want heel wat van deze kinderen hebben een enorm potentieel en zijn zo leergierig!

Als afsluiter van deze leerzame dag zijn we nog iets gaan eten aan de krater van een vulkaan. Het uitzicht was gewoon ... wouwwwww !!!

Alles gaat zo zijn Ecuadoraanse gangetje ...

Na een dagje regen, schijnt vandaag opnieuw de mooie Ecuadoraanse zonneschijn. Ook mijn schouders hebben het geweten met hun glimmend rode tint.

Deze week heb ik de hele week Spaanse les gevolgd en observatie gedaan in het derde leerjaar en de derde kleuterklas. De kinderen hebben nu al mijn hart gestolen! Er is zelfs een meisje van de derde kleuterklas dat mij 'mammi' noemt en dat me steeds komt knuffelen. Je kunt niet anders dan verzot zijn op deze schatjes. Vrijdag zat ik met mijn stagebegeleidster rond de tafel en stelden we samen een planning op voor de komende maanden. En wat
staat er op het programma? Wel: vernieuwd klasmanagement waaronder ik nieuwe klasafspraken, -rituelen en -taken versta, gevarieerd en gedifferentieerd hoekenwerk, actieve wiskundelessen, ... Deze planning zal ik komende maandag (morgen dus) aan mijn twee mentoren voorleggen. Hopelijk zijn zij net zo 'openminded' als ik!

Nu het zondag is, loopt het weekend weer op zijn eind. Na het maken van wat schoolwerk ben ik naar Quicentro gegaan, een megagroot en ultramodern shoppingcentrum.
Onderweg zag ik langs de kant van de straten verkopers staan met voetbaltruitjes, matchende petjes en broekjes. Het bleek om een voetbalmatch te gaan in het hartje van Quito. En wie speelde er? Barcelona! De naïeve ik dacht weer onmiddellijk aan de Spaanse stad, maar na deze afrontelijke vraag aan een 'local' te stellen, bleek het om een bekende Ecuadoraanse ploeg te gaan...

Sinds eergisteren verblijf ik in het studentenhuis waar ik alleen in een tweepersoonskamer slaap. Ik deel het huis met enkele Fransen, Engelsen, heel wat Nederlanders en een Belgische. Het ziet er echt wel gezellig uit. Het is groot, proper en dicht bij winkeltjes, bars en restaurantjes. Té perfect om waar te zijn dus. 's Avonds ontdekte ik al snel de andere kant van de medaille. Het studentenhuis is gelegen midden in de uitgaansbuurt waar de muziek tot vier uur 's ochtends ongelofelijk luid klinkt, waar mensen je wakker roepen, ... Als je weet dat ik elke dag om half zes op moet, is dit dus niet echt om te lachen. Oordopjes zoeken in deze miljoenenstad is dus de boodschap. Ook ben ik mijn voorraad gaan aanleggen in de Megamaxi. Deze superlatieven staan hier niet mis, want deze supermarkt telt 45 kassa's! Voor een dorpsmeisje als ik die in een Delhaize werkte met 7 kassa's is dit toch wel een 'shopschok'!

Morgenavond zoals elke maandag welkomstborrel voor de nieuwkomers en nadien salsales!!! Laat die heupen maar swingen! Uno, dos, tres!

Een stap in het duister!

Dinsdag voor de tweede maal naar mijn schooltje. Maar nu was het echt wel een stap in het duister voor mij ... de derde kleuterklas. Woouuuuw ... al van bij het binnenkomen, viel het me op hoe groot dit lokaal wel was. Perfect voor kleuters! Perfect voor hoekenwerk! Bij het rondgaan in de klas viel me wel op dat er heel wat materialen beschikbaar waren, maar o zo verouderd: een poppenkast met poppen, blokkenbouwsels, een afgeleefde puzzelmat, een keukentje, ... De kleuters zaten per vier aan een tafeltjes. Elk hadden ze ook hun eigen vakje met daarop hun foto en naam. Iedere dag beginnen de kleuters met een lesje muziek van Patricio. Raar maar waar,de betrokkenheid van de leerlingen was behoorlijk laag , in tegenstelling tot wat ik zou denken bij muziek. Het liedje was dan ook behoorlijk lang en moeilijk en werd niet visueel ondersteund. Bijhorende pasjes of uitbeeldingen zouden ook wel leuk geweest zijn en een positief effect kunnen hebben op het welbevinden en de betrokkenheid van de kinderen. Ook laboratorium kregen de kleuters van een andere meester. Aan de hand van een filmpje kwamen ze meer te weten over water. Wat me vooral verbaasde was dat de leerkracht vanuit hun leefwereld vertrok zoals het hoorde. Hij besprak met de leerlingen welk feest het binnenkort is: carnaval. Met carnaval worden mensen in Ecuador met waterbommetjes en -pistolen gebombardeerd en dus werd de aandacht meteen getrokken. Toch liet de leerkracht de kleuters heel weinig inbrengen en wimpelde hij hun antwoorden maar wat af. Zo spijtig, want kleuters hebben zo'n toffe zaken in te brengen. Bv.: in de klas werd nagegaan wie afwezig was. Toen de leerkracht vroeg waarom twee leerlingen van de klas afwezig zouden kunnen zijn, antwoordde een van de kleuters: of hij is ziek, of hij werd opeens heel lui en kwam niet opdagen. Zalig toch ...
Na de speeltijd werkten de kinderen in groepjes die verdeeld waren door het kiezen van een kleur. In die groepjes ervaarden de leerlingen de begrippen corto y largo aan de hand van verschillende materialen zoals blokken, veters, stokjes, ... Ook een schriftelijke vastlegging volgde. Aan de reacties van de kleuters merkte ik wel meteen dat dit de eerste keer was dat ze op zo'n manier te werk gingen. Maar toch leuk van de juf om het te proberen!

Tijdens het rondgaan in de klas maakte ik enkele kiekjes:

Mijn eerste ontmoeting met het Ecuadoraans onderwijs.

Sinds gisteren heb ik de realiteit onder ogen gezien.
Half zes, de wekker ontwaakt me uit een mooie droom. Tijd om alles klaar te maken voor mijn eerste observatiedag. Pen en papier: check! Fototoestel: check! Een open geest: check! Samen met mijn stagebegeleidster vertrek ik richting 'Manuela Cañizares' waar ik drie maanden stage zal lopen....

De schoolpoorten door, niets speciaal te zien! Tot we even verder stapten en zagen dat alle kinderen, studenten (collega's dus) en leerkrachten verzamelden in de grote zaal. Momento civico was dus niet een vertelmoment zoals ik aanvankelijk dacht. Het is een wekelijks ritueel waar ze de schoolweek mee openen. Een half uurtje maakt men vrij voor speeches, ode aan de vlag en aan het land, ... De onrustigheid van de leerlingen vertelde op zich al genoeg. Dit was niet op maat van de kinderen. Naar aanleiding van een project rond milieu en recyclage volgde er ook een bespreking door de bekende juf Eli. Nadien was het uiteindelijk tijd om mijn klasje eens van dichterbij te bekijken. En klasje kan je best letterlijk nemen. Zoooo klein! Je kan haast niet tussen de banken stappen! In het derde leerjaar zitten ze met 35 leerlingen. Oké, een beetje beter dan eerst gedacht, maar in zo'n kleine klas kan het ook niet anders. Onmiddellijk vallen er dingen op die anders zijn dan in België: weinig didactisch materiaal aan de muren, verouderde boekjes die hun beste jaren al gehad hebben, slecht lokaalgebruik waardoor leerlingen zelfs niet in hun banken kunnen, ... Voor de les van start ging, stelde ik mezelf kort even voor aan de leerlingen. Vele vragen volgden: 'Hoeveel uur vliegen is dat?' 'Welke taal spreek jij?' 'Hoe zeg je ... in het Nederlands? ... Spontaniteit is echt wel het woord in de Latino-wereld! Maar zo heb ik het graag. De eerste les die ik mocht zien was wiskunde. De meester deed echt zijn best om een goede les neer te zetten. Het gebruik van mooie prenten, verschillende werkvormen, een herhaling van de vorige les, ... wees hierop. Toch waren er enkele struikelblokken: de tafels werden omgekeerd aangeleerd, dus 5 keer 6, schreef hij als 6 x 5. Ook het van bord overschrijven is hier dé taak bij uitstek in plaats van leuke en efficiënte werkblaadjes te geven. Wat vooral moeilijk te begrijpen valt, was dat er blijkbaar geen afspraken gemaakt zijn omtrent hand opsteken, en als dat al zo was, dan werd dit allesbehalve consequent nageleefd.Nadien volgden er nog lessen Engels en muziek. Het 'rare' is dat deze lessen door andere leerkrachten gegeven worden: Engels, labo, muziek, ... Dit heeft volgens mij zowel zijn voor- als zijn nadelen. Enerzijds is het lesgebeuren heel dynamisch en wordt er les gegeven door gespecialiseerden, maar anderzijds heeft de titularis volgens mij toch een minder hechte band met de kinderen dan bij ons. Tijdens de speeltijd kwamen de leerlingen onmiddellijk hun eten met ons delen. Ongelofelijk! Dit had ik nog nooit meegemaakt! Van wie kunnen we dit zeggen... Opeens zaten mijn handen vol chips, crackers en fruit! Na de speeltijd was het nog even les en om half een was het tijd om de boekentasjes in te pakken en naar huis terug te keren met een ervaring rijker. Maar niet vooraleer ik nog een dikke knuffel kreeg van enkele meisjes van de klas.

Enkele sfeerbeelden van de muziekles ...