Levantemos la mano para hablar!

Mijn eerste week als Spaanssprekende juf zit er op! Een droom die in vervulling is gekomen! Toch werd het me vanaf de eerste dag al snel duidelijk dat dit hele avontuur niet zonder slag of stoot zou verlopen. Op papier lijkt het heel aantrekkelijk: lesgeven aan een veertigtal Ecuadoraanse kinderen! Maar waar je dan niet echt bij stilstaat is hoeveel geluid deze kinderen wel kunnen produceren, hoe moeilijk het wel is om les te geven in het Spaans en vooral om kinderen in deze taal op de vingers te tikken, ... Gelukkig heb ik mijn eerste week overleefd en kan ik niet wachten om aan de volgende week te beginnen. De liefde die je namelijk van deze kinderen krijgt, is ongelofelijk! Ik zal kort even toelichten wat ik deze week gedaan heb:

- Maandag ben ik van start gegaan in de derde kleuterklas waar ik samen met Jip kennismaakte met de leerlingen, en aan de hand van een spelletje de klasafspraken aan de kinderen uitlegde. Hoe raar ik de titel ook vond in de krant (mijn interview in "Het Nieuwsblad"), uiteindelijk hadden ze wel gelijk want: "Levantemos la mano para hablar" was inderdaad de eerste 'compromiso' die ik met de leerlingen maakte. Ondanks het feit dat deze eerste dag heel luchtig leek, kon ik er maar niet aan wennen dat de kleuters niet stopten met praten. Dit terwijl ik het wel tien keer vroeg en dat ze akkoord gingen met de klasafspraken. De volgende dagen zou ik dus eens diep nadenken hoe ik dit gedrag zou kunnen bijsturen, want toen ik mijn mentor vertelde dat ik het lawaai te luid vond, reageerde zij alsof dit heel normaal is en onoverkomelijk.

- Dinsdag maakten de leerlingen van de derde kleuterklas voor het eerst kennis met hoekenwerk. Hoewel hoekenwerk normaalgezien heel wat lawaai met zich meebrengt, vond ik dit relatief stil in vergelijking met gisteren. Toch was het duidelijk te merken dat de leerlingen nog niet echt vertrouwd waren met het systeem en probeerden sommigen "ongemerkt" van hoek te veranderen. Bij het uitleggen van de verschillende hoeken aan mijn mentor, was ze heel enthousiast. Vooral het zoeklicht, de domino's en de strijkparels konden haar en de kinderen bekoren. In Ecuador bestaan er geen strijkparels en dus was dit iets heel speciaals voor hun. Juf Margarita riep onmiddellijk enkele leerkrachten bij zich om naar de strijkparels te komen kijken. Ze 'bestelden' onmiddellijk enkele dozen en figuurtjes die mijn vriend vanuit ons Belgenlandje zal meenemen.

- Woensdag was het de eerste maal voor de klas in het derde leerjaar. Via een spelletje (waarbij je moest zoeken van wie het papiertje kwam) leerden we elkaar beter kennen. Toch vond ik het wat jammer dat Gonzalito (de mentor) het onmiddellijk van me overnam toen ik een woordje niet goed kon lezen. Maar hij zal dat ook enkel en alleen maar gedaan hebben om goed te doen zeker?!? Na de eerste kennismaking kwamen de leerlingen aan de hand van een memoriespel de klasafspraken te weten. Wat het gedrag van deze negenjarigen betreft, zij leken toch wat rustiger.

- Donderdag was het voor de tweede maal hoekenwerk bij de kleuters. Ditmaal verliep alles een stuk vlotter dan verwacht. De kleuters waren al wat bekend met het hele concept en dit zorgde voor een rustigere sfeer. De kleuters werkten in vijf verschillende hoeken: de dominohoek, de strijkparelhoek, de winkelhoek, de puzzelhoek en de zoeklichthoek.

- Vrijdag ben ik niet naar school gegaan omdat het feest was van "de Vlag". Deze feestdag is waarschijnlijk een van de belangrijkste van het jaar. Wekenlang op voorhand oefenden kinderen en leerkrachten om deze hele gebeurtenis vlekkeloos te laten verlopen. In Ecuador heeft dit ook wat te maken met prestige. De beste leerlingen mogen vooroplopen en de vlag dragen. Het is een hele eer om dit te mogen doen. Niettegenstaande het volgen van deze ceremonie heel wat blogmateriaal zou opleveren, ben ik principieel niet gegaan. Ik volgde enkele oefenmomenten die vaak wel drie uur duurden. Het 'soldaatje' spelen waarbij je in march moet lopen op de maat, de vlag moet kussen en ervoor knielen, het volkslied luidkeels meezingen met het hand op het hart, ... druisde echt in tegen mijn principes. Vooral de gezichten van de kinderen spraken boekdelen omtrent hun motivatie en betrokkenheid.

Zaterdagochtend werd ik wakker gemaakt door een verontrustend sms'je van mams waarin stond dat Chili te maken had gehad met een grote aardbeving en dat er een Tsunami werd aangekondigd in Ecuador. Ik wist niet waar ik het had, onmiddellijk belde ik haar op voor verdere informatie. Nadien rende ik door het huis om iedereen het nieuws te laten weten. Moet juist lukken dat twee van onze huisgenootjes naar de Galápagos vertrokken die dag. Enkele telefoontjes later kwamen we te weten dat de vliegtuigen wel zouden vliegen maar dat er wel enorme vertragingen zouden zijn. Nu alleen nog het dilemma: Gaan wij of niet! Ze besloten toch om te vertrekken en lieten mij thuis achter met een bang hartje en enkele traantjes. Ik zou niet weten wat ik had gedaan ...