De turbulente reis van Charlotte aux Fraises.

Spijtig genoeg mag je niet helemaal zelf bepalen hoeveel kilo je mee neemt op reis. Met Jip erbij, zat ik al aan mijn limiet en dus moest Charlotte ons nareizen samen met mams. Maar het werd al van bij het begin duidelijk dat dit geen trip zou worden zonder slag of stoot. 's Nachts kreeg ik telefoon van een panikerende mama. De computer bij Iberia lag plat en alles zou manueel moeten gebeuren: geen codes, geen tickets, geen scanningen, enkel pen en papier. Dit zorgde voor heel wat vertraging, wat de volgende vraag bij ons uitlokte: 'Zou ze de overstap in Madrid halen???' Een uurtje later kreeg ik de blije sms waarin stond dat het zou lukken. Een last viel van mijn schouders en ik kon aftellen tot de komst van mams en Charlotte aux fraises.

Vorige zaterdag 18 uur. Ik stond te wachten in de luchthaven op mama en haar twee valiezen vol zalige schoolspullen. Maar na twee uur nog geen spoor van mams, toen wist ik meteen dat er iets niet pluis was. Ik vreesde onmiddellijk het ergste ... Na enkele malen bellen kreeg ik eindelijk respons. Zoals ik gedacht had, één valies is weg... foutsjie! Emoties namen de bovenhand wanneer ik te horen kreeg dat het mijn koffer was met mijn lamineertoestel, mijn snijmachine, mijn knutselgerief, mijn strijkparels, mijn strijkijzer en Charlotte. Voor heel even zag ik al mijn plannen in het water vallen. Niet enkel en alleen figuurlijk, want voor de eerste maal dat ik hier was, regende het pijpenstelen. Ironisch toch! Wachtend met mijn fototoestel in de aanslag was de aankomst van mijn moeder heel wat minder vreugdevol als eerst verwacht. Op weg naar het studentenhuis vertelde mama dat ze vreesde voor het ergste. Ze was ervan overtuigd dat ze de koffer op de band had zien liggen, maar dat deze verdwenen was tegen dat zij hem wou nemen. Op het einde stond er nog een valies eenzaam en alleen zonder baasje, die sprekend op mijn valies leek. Een wissel van bagage bleek dus zeker tot een van de mogelijkheden te behoren. De volgende ochtend vertrok ik samen met mams onmiddellijk richting Quito Airport. Wie weet was de bagage toch gevonden? Maar bij aankomst kwamen we te weten dat er niemand aanwezig was op het kantoor van Iberia en dat we om 11 uur opnieuw zouden moeten proberen. Even terug naar huis en nadien opnieuw vertrokken. Maar zonder veel geluk. Niemand van Iberia zat op kantoor en het telefoonnummer dat ze ons hadden opgegeven werkte niet. Goed, dan maar later voor een derde keer terugkeren. Maar het spreekwoord van derde keer goede keer heeft denk ik in Ecuador geen waarheid, want Iberia had geen flauw idee waar onze valies zou kunnen zijn. De moed zakte in onze schoenen en verslagen keerden we terug naar het studentenhuis; onze eerste slapeloze nacht tegemoet. De volgende dag nog steeds geen nieuws. Wat moet ik nu doen: alles nieuw kopen? Zo kon ik niet beginnen werken! Pffff, wat een weekend.

Maandagnacht 2u Belgische tijd kreeg mijn zus een telefoontje uit Mexico (bij het inchecken had mijn mams nog vlug zus haar telefoonnummer op een label aan koffers gehecht; je wist maar nooit dat de valiezen, gezien het manuele inchecken, in Brussel achterbleven). Uit wat ze ervan kon opmaken uit het Spaans konden er twee dingen gebeurd zijn: of we waren ontvoerd en zus moest losgeld storten op een Mexicaanse bankrekening of onze koffer was in Mexico gestrand. Hopend op het tweede stuurde ze ons deze informatie door via sms en mail. Maar haar nacht was nog niet gedaan, want niet veel later kreeg ze een Engels telefoontje waarin een vrouw haar wist te vertellen dat de koffer vanuit Cancun naar Quito zou verstuurd worden en dat ze dinsdagmiddag plaatselijke tijd zou aankomen. Vol goede moed vertrokken we dinsdagmiddag naar de luchthaven met maar een missie: onze koffer terughebben. Maar ... tevergeefs. Geen valies te bespeuren! Toch konden we de moed niet laten zakken en we keerden dagelijks enkele malen terug naar het vliegveld. En op een gegeven moment ... yes! De koffer lag ongerept op ons te wachten in het kantoor van de verloren bagage. Desondanks de koffer een zware rit achter de rug had, zag hij er nog heel goed uit. De vele papiertjes om het handvat vertelden de halve wereldreis die ons Charlotte gemaakt had. Ze heeft enkele grote steden mogen ontdekken: New York,Cancun, San José, Lima en uiteindelijk Quito. Aan de grens werd ze natuurlijk wel eerst grondig onderzocht dat ze geen Mexicaanse griep in het land zou smokkelen. Maar eens de staatsveiligheid en volksgezondheid gegarandeerd waren, was het tijd voor een reünie tussen Jip en Charlotte. Wat zijn ze blij elkaar te hebben!

Nu alle schoolspullen terecht waren, was het tijd om aan het werk te beginnen: naamkaartjes en klasafspraken, hoekenwerk voorbereiden, strijkparels per kleur sorteren, ... Dagen vlogen voorbij.

Toch vond ik het ook belangrijk om ten gepaste tijden samen met mams eens de stad te verkennen. Soms leek ze wel een peuter op ontdekking in de wereld. Ze viel van de ene verrassing in de andere. Echt zalig om te zien ...











Vandaag is het 13 februari, het begin van Ecuadoraans carnaval. En wat houdt dat in? Water en meelgevechten! Voor ons wordt het een feest op verplaatsing, want vannacht vertrekken we samen met Anneleen en Stijn naar de kust voor een verlengd weekend. Zien dat ik mijn touristillen niet vergeet voor zo'n zevenurige trip!