Mijn eerste ontmoeting met het Ecuadoraans onderwijs.

Sinds gisteren heb ik de realiteit onder ogen gezien.
Half zes, de wekker ontwaakt me uit een mooie droom. Tijd om alles klaar te maken voor mijn eerste observatiedag. Pen en papier: check! Fototoestel: check! Een open geest: check! Samen met mijn stagebegeleidster vertrek ik richting 'Manuela Cañizares' waar ik drie maanden stage zal lopen....

De schoolpoorten door, niets speciaal te zien! Tot we even verder stapten en zagen dat alle kinderen, studenten (collega's dus) en leerkrachten verzamelden in de grote zaal. Momento civico was dus niet een vertelmoment zoals ik aanvankelijk dacht. Het is een wekelijks ritueel waar ze de schoolweek mee openen. Een half uurtje maakt men vrij voor speeches, ode aan de vlag en aan het land, ... De onrustigheid van de leerlingen vertelde op zich al genoeg. Dit was niet op maat van de kinderen. Naar aanleiding van een project rond milieu en recyclage volgde er ook een bespreking door de bekende juf Eli. Nadien was het uiteindelijk tijd om mijn klasje eens van dichterbij te bekijken. En klasje kan je best letterlijk nemen. Zoooo klein! Je kan haast niet tussen de banken stappen! In het derde leerjaar zitten ze met 35 leerlingen. Oké, een beetje beter dan eerst gedacht, maar in zo'n kleine klas kan het ook niet anders. Onmiddellijk vallen er dingen op die anders zijn dan in België: weinig didactisch materiaal aan de muren, verouderde boekjes die hun beste jaren al gehad hebben, slecht lokaalgebruik waardoor leerlingen zelfs niet in hun banken kunnen, ... Voor de les van start ging, stelde ik mezelf kort even voor aan de leerlingen. Vele vragen volgden: 'Hoeveel uur vliegen is dat?' 'Welke taal spreek jij?' 'Hoe zeg je ... in het Nederlands? ... Spontaniteit is echt wel het woord in de Latino-wereld! Maar zo heb ik het graag. De eerste les die ik mocht zien was wiskunde. De meester deed echt zijn best om een goede les neer te zetten. Het gebruik van mooie prenten, verschillende werkvormen, een herhaling van de vorige les, ... wees hierop. Toch waren er enkele struikelblokken: de tafels werden omgekeerd aangeleerd, dus 5 keer 6, schreef hij als 6 x 5. Ook het van bord overschrijven is hier dé taak bij uitstek in plaats van leuke en efficiënte werkblaadjes te geven. Wat vooral moeilijk te begrijpen valt, was dat er blijkbaar geen afspraken gemaakt zijn omtrent hand opsteken, en als dat al zo was, dan werd dit allesbehalve consequent nageleefd.Nadien volgden er nog lessen Engels en muziek. Het 'rare' is dat deze lessen door andere leerkrachten gegeven worden: Engels, labo, muziek, ... Dit heeft volgens mij zowel zijn voor- als zijn nadelen. Enerzijds is het lesgebeuren heel dynamisch en wordt er les gegeven door gespecialiseerden, maar anderzijds heeft de titularis volgens mij toch een minder hechte band met de kinderen dan bij ons. Tijdens de speeltijd kwamen de leerlingen onmiddellijk hun eten met ons delen. Ongelofelijk! Dit had ik nog nooit meegemaakt! Van wie kunnen we dit zeggen... Opeens zaten mijn handen vol chips, crackers en fruit! Na de speeltijd was het nog even les en om half een was het tijd om de boekentasjes in te pakken en naar huis terug te keren met een ervaring rijker. Maar niet vooraleer ik nog een dikke knuffel kreeg van enkele meisjes van de klas.

Enkele sfeerbeelden van de muziekles ...