Naar zaterdagmarkt in Otavalo

De zaterdagmarkt van Otavalo is de bekendste markt van heel Ecuador. Omdat deze nog niet op onze bezoeklijst stond, besloten wij er vorig weekend naartoe te trekken.
Tijdens onze 2 uur durende bustrip genoten wij van een verrassend uitzicht op de Laguna San Pablo en de indrukwekkende Volcán Imbabura.

Eenmaal in Otavalo aangekomen, kwamen wij net in een "andere wereld" terecht.... De Otavaleños zijn de laatste afstammelingen van de pre-Incastam de Cañari. Toen de Inca's hun rijk verder naar het noorden uitbreidden, stuitten zij op het koninkrijk van Quitu. Het rijk viel in handen van de Inca's maar de bewoners konden zich terugtrekken in Otavalo en de directe omgeving daarvan.
Deze indianen onderscheiden zich zowel in uiterlijk als in klederdracht van andere stammen: de mannen dragen hun haar in een vlecht en zijn gekleed in poncho. De vrouwen zijn gekleed in rijk bestikte witte blouses en met goudkleurige halssnoeren overladen :

De markt voor 'grotere dieren' wordt aan de westrand gehouden.

(we moesten enkel maar de onmiskenbare sporen volgen om er te geraken)

Denk dat GAIA hier nog niet is langsgeweest.

Zaterdag is ook de marktdag voor de plaatselijke bevolking. Een hoek van het plein is bestemd voor de verkoop van cuyes (soort cavia) en konijnen.

Deze vrouw speelt op veilig en verkiest zelf haar cuyes klaar te maken (in restaurants wordt naar 't schijnt wel eens rat in plaats van cuyes geserveerd)

Nadien trokken wij naar de Plaza Centenario (ook wel Plazo de Ponchos genoemd):

Daar was het plein veranderd in een zee van kleuren:

wollen wandkleden...

dromenvangers...

kralen in verschillende kleuren en afmetingen...

Gauw nog enkele souveniertjes voor de thuisblijvers aanschaffen!

Op de markt kwam ik Valerie en Martine tegen (2 KaHo Sint Lieven studentes LO uit Sint Niklaas, die hun stage in Otavalo lopen)

Ik kon het mij niet laten en moest toch weer op de foto met dit schattig meisje:

(wat verlang ik op zo'n momenten naar mijn metekindje)

Bij onze terugrit naar Quito werden wij bijna bestolen: Een gedienstige man - wij dachten dat hij personeelslid van bus was want hij begon het aantal passagiers te tellen - hielp mijn mama met haar rugzak. Hij zei om de rugzak onder haar zetel te stoppen. Intussen begon hij allerhande vragen te stellen. Opeens voelde mijn mama iets aan haar voeten. Ze nam haar rugzak terug en ja... deze was intussen reeds geopend. Gelukkig was er nog niets uit. De man stormde samen met een compaan de bus uit. De buschauffeur kwam dadelijk aan iedereen vragen of we nog al onze "tassen" hadden. Ja, en wij dachten dat we steeds voorzichtig waren.... 't is soms opletten geblazen !