Op avontuur met Darwin ...

Zoals mijn trouwe bloglezers reeds weten, bracht ik samen met mijn mama de paasdagen door op de Galápagoseilanden. Hier volgt het verslag:

Bij ons vertrek op de luchthaven van Quito moesten we eerst een personal ID voor de Galápagos laten maken. Deze kaart zouden we steeds bij ons moeten hebben. Dit deden we dan ook, want illegaal in het land verblijven is voor een leerkracht in spé geen optie. Nadien volgde er een controle van onze bagage (dit omdat bepaalde etenswaren niet mochten meegenomen worden, bv. kaas). Door een grote groep kids voor ons (vele basisscholen doen met de laatstejaars een uitstap naar Galápagos) gebeurde dit met enige vertraging. Nog even wat krachtvoer in le petit café en hop het vliegtuig in. Van het vasteland van Ecuador vlogen we via Guyaquil naar het eiland Baltra in de Galápagos archipel. Tijdens de vlucht hadden we een mooi uitzicht op de besneeuwde actieve vulkanen: Cotopaxi, Chimborazo en Tungurahua.

Met pijnlijke oren aangekomen in het hete Baltra stond gids Luis ons op te wachten met ons eigen naamkaartje. Ik dacht altijd dat je hiervoor wat beroemd moest zijn, maar blijkbaar is het ook mogelijk voor doodsimpele Vlamingen als wij. Eerst moesten we entreegeld voor het Nationaal Park Las Islas Galápagos voldoen. Onze valies opgepikt en nu kon ons avontuur beginnen!

Na een korte busrit maakten we een oversteek met de ferry naar het prachtige eiland Santa Cruz.

Het in- en uitstappen van de boot verliep nog heel stuntelig en onzeker, maar ik was er zeker van dat ik na een week een echte zeevrouw zou worden die van de ene boot in de andere springt. De boot net uit of er stond al een leuke pick-up klaar die ons naar het hotel bracht. Een ding was zeker, het was een winderige rit en daar kon ons haar echt niet tegen.

In het droomhotel van Red Mangrove (waar een familie zeeleguanen en een zeeleeuw de huisdieren waren)

aangekomen,kregen we de tijd om even bij te komen in onze kamer met zicht op de azuurblauwe zee. Eens de lunch achter de kiezen, vaarden wij naar Tortuga Bay op het eiland "La Loberia". Midden in de zee stopte de boot want Luis en ik zouden gaan snorkelen. Badkledij aan en een laatste check-up van de snorkeluitrusting en we konden het water in.

De anderen van de groep (waaronder mijn moeder) vaarden verder naar het strand. Nog niet zo lang in het water zag ik onder mijn ineens zeven grote haaien van wel een meter en een half. De gids dacht waarschijnlijk dat ik aan het bevallen was; zo hard kneep ik zijn hand. Om me gerust te stellen vertelde hij me dat het vegetarische haaien waren. Achteraf kwam naïeve Aurélie erachter dat deze helemaal niet bestaan. Snel doorgesnorkeld naar een andere plek ontdekte ik nog heel wat onderwaterwonderen. Na een kwartier was de boot teruggekomen om ons op te halen en naar de playa te brengen. Koppig als ik was koos ik ervoor om naar het strand te snorkelen. Niet beseffende dat dit verder dan een kilometer lag. Hoe dan ook heb ik het gehaald, heel hijgend weliswaar, maar toch ... Na even uitgeblaasd te hebben op het witte zandstrand, wandelden wij, via de zwarte lavastenen, naar de broedplaats voor zeeleguanen.

Doordat ze haast dezelfde kleur hebben als de stenen was het oppassen geblazen dat ik er geen op de staart of de tenen trapte.

Ook de ernorme cactussen genoten onze volle aandacht :

Bij aankomst in Santa Cruze werd een korte briefing gehouden voor de volgende dag en werd er ons een lekker (met scampi's!) diner geserveerd.

's Anderdaags om 8u startte de tour met een tocht naar "Los Gemelos" (de tweelingen); twee enorme lavakraters.

Het zicht was er prachtig en het was er de perfecte plek om enkele foto's te nemen.

Eveneens daalden we naar de ingang van een lavatunnel.

Een lavatunnel wordt gevormd doordat de lava langs de buitenkant sneller afkoeld terwijl de kern gloeiend heet is. Nadien kregen we laarzen (achteraf bleken die echt wel nodig te zijn) aangeboden en begaven we ons in het 600 hectare grote reservaat waar de reuzeschildpaddden vrij rondwandelen, grazen en slapen! ... Dit was denk ik de eerste keer in Ecuador dat ik me klein voelde.

De schildpadden zijn haast groter dan de gemiddelde Ecuadoraanse man (oké, misschien overdrijf ik wel een klein klein beetje).

In het hotel kregen we nog een heerlijke lunch aangeboden en nadien was het tijd voor ons vertrek naar het mini eiland Floreana. Tijdens deze boottocht namen we plaats op het dek en lieten de zon haar werk doen. Bij het aanmeren konden we op Corona del Diablo (een omhoog rijzende vulkaankrater) direct het snorkelmateriaal boven halen. Ik ontdekte naast honderden verschillende vissen maar liefst 5 reuzeschildpadden en 3 zeeleeuwen.

Wat een ongelofelijk gevoel ... ik geniet er nog steeds van. In de late namiddag werden we met een chiva (soort busje)

naar onze cabaña gebracht. Het eiland telt slechts 120 permanente bewoners en dus was het back to basic. Het feit dat er maar 2 'restaurantjes', 2 hotelletjes en 1 basisschool zijn op heel het eiland,

zegt voldoende denk ik ... In het 'restaurant', dat tevens dienst doet als supermarkt, verraste de eigenaars ons met een super simpele maar heerlijke barbecue. Wat kan dit smaken na al dat zeewater.

Met Pasen vertrokken we met onze groep naar de hooglanden van Floreana. Hier kregen we van Luis verhalen te horen over piraten en de eerste bewoners van het eiland.

De klim was behoorlijk, maar het uitzicht deed dit al snel vergeten.

Om 11uur waren we klaar voor het grootse eiland van de archipel: Isabela. Tijdens deze boottocht vaarden wij langs Isla Tortuga (schildpaddeneiland) waar we de blauwvoetige Jan-van-Gent (de boobie) en andere vogels konden bewonderen.

Na het inchecken en een warme lunch gingen we met een kleine boot richting Las Tintoreras.Hier liepen we over een lavaveld richting een kanaal. Dit bevindt zich tussen een kleine natuurlijke lava uitstulping en een enorm lavaveld.

De omgeving hier is onbeschrijfelijk: het gitzwarte lavaveld, de smaragdgroene zee,

de bosgroene mangroves en de vulkanen die in de wolken gehuld zijn.... een eiland om niet snel te vergeten!

Terug aan de pier aangekomen was het weerom tijd om te snorkelen met zeeleeuwen, pinguïns en de mangroves onder water te bewonderen.

's Anderdaags vertrokken we om 8uur voor een tocht naar de Sierra Negra (deze vulkaan met de op een na grootste krater van de wereld, vertoont nog steeds activiteit; de laatste eruptie was in 2005). We werden met een pick-up opgehaald tot een punt waar de wagens niet verder kunnen. Normaal gezien stonden hier de paarden ons op te wachten, maar daar het die nacht geregend had, was er te veel modder en was het te gevaarlijk om te paard te gaan. Stappen was de enige optie. Mijn mama haakte na 20m al af. Het was veel te gevaarlijk om in zulke omstandigheden te stappen, met kans dat ze haar geopereerde voet opnieuw zou kwetsen. Ik stapte met kleine moed verder maar belandde 3 keer op de modderige grond. Het resultaat was duidelijk te zien aan mijn broek.

In de namiddag waren we vrij en genoten we op het mooie strand. Omdat ik inmiddels de Ecuadoraanse zon al wat beter ken, wist ik dat ik niet te lang in de zon zou mogen liggen. Een half uurtje terwijl ik wat kaartjes schreef, zou voldoende moeten zijn om een kleurtje op te doen. En dit kleurtje was er zeker, maar wat erger dan ik had verwacht. Mijn hele poep en achterbenen waren knalrood. De volgende dagen ben ik te weten gekomen vanwaar het spreekwoord 'Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten' komt. Tegen zonsondergang genoten mama en ik in de Coco Bar van een lekkere Coco Loco. Bij het kijken naar een partijtje beachvolley begonnen mijn handen al te kriebelen. Toen de andere gids (die als twee druppels water geleek op David van de gelijknamige VTM-serie) van de lodge vroeg of ik mee wou doen, zei ik dan ook geen neen......

Dinsdagmorgen reden wij vanuit het dorp langs het mooiste, witte strand van de Galápagos: Long Beach. We beklommen de trappen van Cerro Orchilla voor een spectaculair uitzicht.

Luis vond het spijtig dat we slecht 1 flamenco te zien kregen. Toen ik zei : "Nee, er zijn er 3" wilde iedereen weten waar de andere 2 waren : ik bedoelde mijn mama en mezelf (flamenca is het Spaans voor Vlaming).

Tijdens deze pick-uptocht verbaasde het ons niet meer dat we soms moesten wachten omdat een reuzenschildpad de weg overstak.

Hierna bezochten we de "Muro de las lagrimas" de tranenmuur"

(Van 1946 tot 1959 was Isabela de strafkolonie van Ecuador. Er werd de gevangenen - als bezigheidstherapie - opgelegd een muur te bouwen met enorme blokken lava. Vanwege de moeilijke arbeids- en leefomstandigheden waarin de gevangenen leefden is deze site bekend als "de tranenmuur". Later werd er ingezien dat er nuttiger bezigheid bestond en werden ze in de landbouw ingezet). Toch wel impressionant om deze muur met zijn zwaar verleden te bezichtigen.

Nadien brachten we nog een bezoek aan het schildpaddenbroedcentrum (hier worden verschillende soorten schildpadden, die met uitsterven worden bedreigd, beschermd). De man toonde ons ook de verschillende fasen van ei tot schildpad.

Het verbaasde me vooral toen hij zei dat hij er 15 jaar had over gedaan om een voorbeeld te hebben van elke fase. Gelukkig maar, want dit betekent toch dat er niet zoveel schildpadden sterven vooraleer ze geboren worden.

Rond de middag vaarden we terug naar 'ons' eerste eiland: Santa Cruz. Daar was het tijd voor onze allerlaatste uitstap : het Charles Darwin Researh Station.

Luis vertelde ook nog het verhaal van Lonesome George. George bleef als enige mannelijke schildpad op zijn eiland over en slaagde er maar niet in om met een vrouwtje te paren. Jaren heeft dit verhaal zich verdergezet en stillaan ontstonden er heel wat theorieën en geruchten waarom hij geen nakomelingen maakte: hij kon niet kiezen tussen twee vrouwtjes, hij was onvruchtbaar, ... De grappigste vond ik toch wel dat hij marika (homo in het Spaans) zou zijn.

De cirkel of beter gezegd driehoek was rond (driehoekig) en woensdagmorgen was het tijd voor onze terugvlucht naar Quito. Want de volgende ochtend moest ik weer vroeg voor de klas.

In het regenachtig Quito bekeken mama en ik ons eens goed in de spiegel. Mama vond dat ik er behoorlijk bruin uitzag. Wel, hier was wel duidelijk "De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet" van toepassing!

Ik wil dit fantastisch avontuur afsluiten met een citaat van Charles Darwin :

" It is not the strongest of the species that survives,

not the most intelligent that survives.

It is the one that is the most adaptable to change "